نمایشگاه انفرادی نقاشی

ساناز حمزه

۱۶ تا ۲۷ شهریور ماه ۱۴۰۳

در من دشتی ست به نام تنهایی، به وسعت سرزمینم. به اندازه ی کودکی ام، از آن هنگام که تنها شدیم. در میان سکوت درختان  این دشت، حقیقت زنی بود که با باد می دوید.

حقیقت، سرهای بی تن بود، آبی بود و شرم آور و گناه از درختان دشت. درختان سر از تنها جدا کرده بودند. دشت تنها پر بود از سرهای ما. سرهای بی تن، تنها و سترگ.

دشت تنها پر بود از ماه ها…از چشم ها، چشم های حاضر چشم های ناظر…

و من اینجا، در میانه ی این دشت به تماشا ایستاده ام. شاید رازهای این دشت تاریک را راوی باشم.

شاید درخت ها به یاد بیاورند… شاید سرها جوانه زدند.