زهرا سلطانی نژاد
دراعماق وجود خویش روزی را به یاد می آورم که در جهانی سراسر نور و آگاهی در هیبت انسان، در اوج شکوه و بزرگی آفریده شدیم و پروردگارمان از چنین آفرینشی به خود بالید و مسجود ملائکه لقب یافتیم… از آن پس فراموشکارانه به سوی دنیای تاریکی ها شتافتیم و اکنون سقوط، پایان تلخ آفرینش پرشکوهمان شد.
آیا امیدی به بازگشتمان به نور باقیست؟