واژه‌ی «الالیا» در برخی آثار ظاهر می‌شود؛ واژه‌ای برگرفته از علم پزشکی که توصیف‌کننده‌ی پدیده‌ای‌ست که در آن کودک، پس از دوران کوتاهی از تکلم، زبان خود را از دست می‌دهد. در اینجا، الالیا به‌مثابه‌ی یک استعاره عمل می‌کند؛ بازنمایی‌ای از لحظه‌ای که انسان، در مواجهه با سازوکارهای اجتماعی و فشارهای فرهنگی، زبان درونی‌اش را فراموش می‌کند و به سکوتی اکتسابی فرو می‌رود.

این مجموعه با تکنیکی شخصی و در فضایی خانگی خلق شده؛ فضایی که در آن ترکیب فیگورهای مینیمال، سطوح تهی، و جعبه‌هایی نمادین، منظری شاعرانه اما تلخ از انزوای درونی را تصویر می‌کنند.

من مخاطب را دعوت می‌کنم تا در سکوت میان فرم‌ها و فقدان رنگ‌های صریح، صدای گمشده‌ی خویش را جست‌وجو کند.